Schouderklopje
Door: @p
03 Augustus 2015 | Nederland, Hilversum
Afgelopen zomer 2015 werd er op m'n schouder getikt. Voor ik kon omkijken hoorde ik: ja, nou ben jij een keer aan de beurt. Ik keek om en zag niets. Maar wie tikte me dan op de schouder? Was het de kanker, de dood of een engel?
Hoezo aan de beurt, vroeg ik in het luchtledige.
Nou, iedereen komt een keer aan de beurt en nu ben jij dat.
Waarvoor ben ik dan aan de beurt, vroeg ik tevergeefs.
Kanker dus, zei de assistent chirurg voor ik werd ontslagen uit het Tergooi ziekenhuis na de blindedarm operatie. Voor ik er erg in had was ze verdwenen met haar gezelschap witte jassen. Zo letterlijk mogelijk whats-appte ik haar mededeling naar B en de kinderen met de te verwachten schrik reactie als gevolg.
Ik kwam in een reeks van onderzoeken terecht. Scan, echo, gesprekken, bloed, urine......
'We halen hem eruit', zei de behandelend Tergooi-chirurg. 'Er zit een verdikking op uw galblaas die we niet kunnen verklaren, kan kanker zijn, hoeft niet, maar dat weten we pas na de operatie. U kunt zich melden bij de afdeling opname voor alle afspraken. Ik bespreek uw situatie nog even collegiaal in het team van chirurgen'.
Mapje onder de arm, lijsten invullen, agenda in de aanslag, kopje matige koffie in de buurt en wachten.
's Avonds belde de chirurg:'we gaan de operatie niet zelf doen maar we sturen u door naar het Gioca/AMC. Die zijn beter in dit soort operaties'. Dit soort operaties ?
Googlen: Gioca = Gastro-Intestinaal Oncologisch Centrum Amsterdam. Anders gezegd: de top van de ere divisie van kanker instituten van Nederland.
Maar waarom stelde mij dat nou niet echt gerust?
Weer een reeks onderzoeken, formulieren en gesprekken. De echo-arts mompelde nadat hij de galblaas had uitgelicht en gefotografeerd:' d'r niks niks aan de hand met dat ding'.
Huh.....? Opluchting, verwarring en achterdocht.
De behandelend chirurg nam de conclusie van de radioloog niet zomaar over. Weer terug bij af? Dan maar weer een scan. En ja hoor, daarop manoeuvreerde de verdikking op de galblaas zich prominent in beeld.
Eruit met dat ding, zoveel was wel duidelijk. Ondertussen staat je tijd stil, maak je geen plannen meer, zie je de toekomst somber in en vraag je je af: ja, waarom zou ik geen kanker kunnen hebben en anderen wel.
Na 4 tot 6 weken zal de oproep voor de operatie komen. Mooi, kunnen we nog een weekje naar Oostenrijk. Toch? Ja, hoor geen probleem. Dan komt het telefoontje met het verzoek ermee in te stemmen dat de operatie in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam plaatsvindt. Drukte in het AMC en in het OLV snijden ze ook prima. Ik ga akkoord. Ook 4 tot 6 weken wachttijd? Zeker wel.
Jodelahitieieieieie !!
Hoezo aan de beurt, vroeg ik in het luchtledige.
Nou, iedereen komt een keer aan de beurt en nu ben jij dat.
Waarvoor ben ik dan aan de beurt, vroeg ik tevergeefs.
Kanker dus, zei de assistent chirurg voor ik werd ontslagen uit het Tergooi ziekenhuis na de blindedarm operatie. Voor ik er erg in had was ze verdwenen met haar gezelschap witte jassen. Zo letterlijk mogelijk whats-appte ik haar mededeling naar B en de kinderen met de te verwachten schrik reactie als gevolg.
Ik kwam in een reeks van onderzoeken terecht. Scan, echo, gesprekken, bloed, urine......
'We halen hem eruit', zei de behandelend Tergooi-chirurg. 'Er zit een verdikking op uw galblaas die we niet kunnen verklaren, kan kanker zijn, hoeft niet, maar dat weten we pas na de operatie. U kunt zich melden bij de afdeling opname voor alle afspraken. Ik bespreek uw situatie nog even collegiaal in het team van chirurgen'.
Mapje onder de arm, lijsten invullen, agenda in de aanslag, kopje matige koffie in de buurt en wachten.
's Avonds belde de chirurg:'we gaan de operatie niet zelf doen maar we sturen u door naar het Gioca/AMC. Die zijn beter in dit soort operaties'. Dit soort operaties ?
Googlen: Gioca = Gastro-Intestinaal Oncologisch Centrum Amsterdam. Anders gezegd: de top van de ere divisie van kanker instituten van Nederland.
Maar waarom stelde mij dat nou niet echt gerust?
Weer een reeks onderzoeken, formulieren en gesprekken. De echo-arts mompelde nadat hij de galblaas had uitgelicht en gefotografeerd:' d'r niks niks aan de hand met dat ding'.
Huh.....? Opluchting, verwarring en achterdocht.
De behandelend chirurg nam de conclusie van de radioloog niet zomaar over. Weer terug bij af? Dan maar weer een scan. En ja hoor, daarop manoeuvreerde de verdikking op de galblaas zich prominent in beeld.
Eruit met dat ding, zoveel was wel duidelijk. Ondertussen staat je tijd stil, maak je geen plannen meer, zie je de toekomst somber in en vraag je je af: ja, waarom zou ik geen kanker kunnen hebben en anderen wel.
Na 4 tot 6 weken zal de oproep voor de operatie komen. Mooi, kunnen we nog een weekje naar Oostenrijk. Toch? Ja, hoor geen probleem. Dan komt het telefoontje met het verzoek ermee in te stemmen dat de operatie in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam plaatsvindt. Drukte in het AMC en in het OLV snijden ze ook prima. Ik ga akkoord. Ook 4 tot 6 weken wachttijd? Zeker wel.
Jodelahitieieieieie !!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
