vóór, voetje vóór, voetje….is één stapje.
Door: @p
29 September 2021 | Spanje, Colunga
Ribadessella - Colunga, 20km.
Elke etappe van elke Camino begint aan de rand van het bed waarin je die nacht sliep en eindigt vlakbij het bed waarin je de komende nacht ‘in coma’ doorbrengt. Daar tussenin gebeurt het één en ander maar begin en einde staan vast. Bed-to-bed. En elke stap moet worden gezet. Tot het laatst toe. Het hoofd, dat in het routeboekje kijkt, wil nog wel eens denken: ‘ah, klein stukje nog’. De benen stoten elkaar aan en weten beter. Kleine stukjes bestaan niet. Vooral niet op het eind. Bij het binnengaan van het dorp waar je gaat slapen, denkt het hoofd: ah, ben er’. De benen:’ loop nou niet te hard van stapel want het lopen moeten wij nog altijd doen’.
Je kluunt de trap van het hotel op, frot een mondmasker op z’n plek, vist je paspoort uit de ondergrondse, knikt veel en zegt op de tast maar weer eens: si, si. De bril is al naar een binnenzak verdwenen want die slaat compleet dicht. ‘wilt u het formulier hier bij het kruisje nog even tekenen’? Formulier? Waar? Wat een ellende.
De rugzak nog op z’n plek, het lichaam moe en de benen op doorzakken. Maar je blijft glimlachen ook al heeft dat geen enkele zin. Geen mens die het ziet. Ja, je ogen worden spleetjes maar dan kan ook omdat je het laatste toilet oversloeg. Ben d’r toch zo.
En dan open je je kamer en staat, nog steeds in vol ornaat, voor je volgende bed. Voor de laatste stap voor die dag. Het hoofd: ‘we zijn er’. De knieën doen namens de benen het woord.
Ze knikken. Weer een leuke dag gehad met elkaar. Geen stap willen missen.
Het waren niet veel kilometers vandaag maar ze tellen dubbel. Een steile berg loop je wel langzaam op, bij het afdalen verdien je dat niet terug, integendeel. We zijn geen wielrenners!
De omgeving hier is schitterend, welvarend en groen en bloemig. Ook nu nog. Dat komt niet zomaar; daar is water voor nodig. En vandaag zat motregen weer eens in de planning. Motregen is regen dat zelf bepaald wanneer het mot. Van mij mot er niks maar ik tel niet mee. Dat moet ook zo blijven want anders was het hier vast niet zo groen.
Nog twee etappes tot Gijon. Dan heb ik, in twee jaar, de Camino del Norte van Bilbao tot Santiago de Compostela gelopen. Dan zijn ruim 700 km. De 125 km van Irun, waar de Del Norte eigenlijk begint, tot Bilbao heb ik niet gelopen. Mag ik het hier voor nu even bij laten?
Elke etappe van elke Camino begint aan de rand van het bed waarin je die nacht sliep en eindigt vlakbij het bed waarin je de komende nacht ‘in coma’ doorbrengt. Daar tussenin gebeurt het één en ander maar begin en einde staan vast. Bed-to-bed. En elke stap moet worden gezet. Tot het laatst toe. Het hoofd, dat in het routeboekje kijkt, wil nog wel eens denken: ‘ah, klein stukje nog’. De benen stoten elkaar aan en weten beter. Kleine stukjes bestaan niet. Vooral niet op het eind. Bij het binnengaan van het dorp waar je gaat slapen, denkt het hoofd: ah, ben er’. De benen:’ loop nou niet te hard van stapel want het lopen moeten wij nog altijd doen’.
Je kluunt de trap van het hotel op, frot een mondmasker op z’n plek, vist je paspoort uit de ondergrondse, knikt veel en zegt op de tast maar weer eens: si, si. De bril is al naar een binnenzak verdwenen want die slaat compleet dicht. ‘wilt u het formulier hier bij het kruisje nog even tekenen’? Formulier? Waar? Wat een ellende.
De rugzak nog op z’n plek, het lichaam moe en de benen op doorzakken. Maar je blijft glimlachen ook al heeft dat geen enkele zin. Geen mens die het ziet. Ja, je ogen worden spleetjes maar dan kan ook omdat je het laatste toilet oversloeg. Ben d’r toch zo.
En dan open je je kamer en staat, nog steeds in vol ornaat, voor je volgende bed. Voor de laatste stap voor die dag. Het hoofd: ‘we zijn er’. De knieën doen namens de benen het woord.
Ze knikken. Weer een leuke dag gehad met elkaar. Geen stap willen missen.
Het waren niet veel kilometers vandaag maar ze tellen dubbel. Een steile berg loop je wel langzaam op, bij het afdalen verdien je dat niet terug, integendeel. We zijn geen wielrenners!
De omgeving hier is schitterend, welvarend en groen en bloemig. Ook nu nog. Dat komt niet zomaar; daar is water voor nodig. En vandaag zat motregen weer eens in de planning. Motregen is regen dat zelf bepaald wanneer het mot. Van mij mot er niks maar ik tel niet mee. Dat moet ook zo blijven want anders was het hier vast niet zo groen.
Nog twee etappes tot Gijon. Dan heb ik, in twee jaar, de Camino del Norte van Bilbao tot Santiago de Compostela gelopen. Dan zijn ruim 700 km. De 125 km van Irun, waar de Del Norte eigenlijk begint, tot Bilbao heb ik niet gelopen. Mag ik het hier voor nu even bij laten?
-
29 September 2021 - 21:35
Monique:
Dat je nog de puf heb om van die leuke stukjes te schrijven Hoeveel km moet je eigenlijk lopen -
29 September 2021 - 21:49
Ineke:
Je hebt het maar weer gedaan vandaag! Rust lekker uit :)
Nee, wandelaars hebben geen berg-af voordeel. Integendeel... zeker de volgende dag... sterkte...
Lieve groetjes, Ineke -
29 September 2021 - 22:13
Bouwien:
Mooi verhaal! Dat bergaf: errug! “dat doe je ook niet goed”, zeg jij.
En die regen? Ja, die mot :-))
Een mooi hotel, lekker bed en morgen go, go, go!
Fijne dag xxxx -
30 September 2021 - 13:06
Marcel.:
Wát een prestatie weer. Zet 'm op!
-
30 September 2021 - 14:48
Nienke:
Ha die Ap,
Ik zie je zo voor me.... puf puf . k heb met je te doen... als je dat schrijft, word ik ook puf puf van. En zie je in vol ornaad op je bed ploffen,,,, Maar dat schijnt dus wel mee te vallen.... Je geniet ook van de mooie omgeving... Geweldig. Weer met veel plezier je verhaal gelezen.. In de spam deze keer, dus f zoeken....
Groet, Nienke -
30 September 2021 - 14:48
Ineke:
Ik dacht net "ik mis de zet 'm op"? En jawel!
Petje af, zet 'm op! -
30 September 2021 - 22:17
Danielle:
Ik dacht ook mama, maar yes, daar is ie! Zet ‘m op!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
