Missie volbracht.

Sigüeiro- Santiago de Compostela, 28 km.

In Spanje is het dragen van een mondkapje in de buitenlucht sinds juni niet meer verplicht. Om meer toeristen te trekken. Toch loopt bijna iedere Spanjaard in de buitenlucht permanent met een mondkapje op. Ik zie mensen die alléén in de auto zitten en een mondkapje dragen. Je krijgt verwijtende blikken als je ongemondkapjet passeert. Kinderen die te dicht langs je dreigen te lopen, worden spoorslags door de ouders weggetrokken. Het lijkt of je melaats bent. Terwijl aan mij te zien is dat dat niet zo is en ik maar moet raden wat er zich aan ongerief allemaal achter die maskers schuilhoudt.

Toen ik vorige week in de bus mijn mondkapje naar het oordeel van een vrouwtjes passagier te lang afhad, fotografeerde ze me. Ik verwachtte op het eindpunt van Alsa bus een arrestatieteam. Maar dat viel mee. Ik zeg Spanje: kap ermee.

Vanmorgen was het mistig en voor het eerst koud. Niet meer dan 10 graden. En het was druk op de route. Niet hinderlijk maar gezellig. In de loop van de ochtend won de zon het van de mist en overal zag je pelgrims de warme veren afschudden om te eindigen in een T-shirt. Nog te warm, eigenlijk. Het was, kortom, prima weer voor een zegetocht. De meeste stappers stoppen in SdC en halen hun Compostela op. Ik ook. De twee Nederlandse vrouwen wier pad ik enkele keren kruiste, gaan door naar Muxia/Fisterra. Deed ik al eens. Nu even niet.

Ik zit weer in Hotel Mexico. Nooit ergens anders geboekt, zo vaak als ik ook in SdC ben. Net even buiten de toeristische binnenstad. De één-persoons kamers waren op en daarom lig ik nu riant. Grote badkamer met alles erop en eraan en zelfs een Bodet. Is hier heel gebruikelijk maar in NL hebben we eigenlijk geen Bodet nodig. Maar zolang je er geen last van hebt, zit’ie mij niet in de weg. Als ik dit stukje nog eens teruglees, vermoed ik dat zoiets toch geen Bodet heet.
De autocorrectie zegt dat het een Bidon is. Hou ik het daar op. Een badkamer met een Bidon, dus.

Morgen naar de pelgrimsmis. De Huiskamer der lage landen is nog steeds gesloten. Morgen wordt ook de prinswinnares bekend gemaakt van de ‘gewichtige quiz’ uitgeschreven in mijn eerste verhaaltje. Inzenden kan niet meer.

De vraag die ik mij na elke Camino stel is, komt er nog een volgende. Vier keer wist ik antwoord. Nu nog niet. Ik merk dat ik steeds zwaarder word. Nee, dat zeg ik verkeerd. Ik merk dat het steeds zwaarder wordt. Ik zal, mocht het er van komen, dan wel m’n bagage laten vervoeren. Deed dat nu ook één keer. Heb dat nu ook veel anderen zien doen(foto) Rolkoffertjes die elke dag door de Caminokoerier worden verplaatst. Mijn bagage gaat niet in een rolkoffer, dat vind ik te mutsig. Ik blijf mijn spullen meenemen in mijn kloeke rugzak. Nou lijkt het verdraaid wel alsof het al weer helemaal zeker is dat ik nog eens ga. Dat is niet zo, maar ik hou nou eenmaal van plannen en alvast vooruit organiseren.
Just in case. And no suitcase.