Kasteelheer voor even.

Pontedeume - Presedo, 28 km.
Ik lig boven m’n stand. Een hotel als een kasteel, klassiek mooi. Verzorgde inrichting met fijne kunst en een eigen restaurant. Straks om 19.00 uur (en geen 20.00 uur !) zit deze gelegenheids kasteelheer in open sandalen en een T-shirt met lange mouwen (dat dan weer wel) aan tafel. Ze noemen zich Hotel Gastronomique. Ik verwacht er heel wat van.

Mag ook wel een keer want ik bevond me vanmorgen na ruim een uur lopen ook al ver boven m’n stand. Noodgedwongen. Willen de Bèta’s onder ons even meerekenen: van 0 naar 167 hoogtemeters over een afstand van 2,5 km in 75 minuten. Wat is dan het hellingspercentage als ik daarbij nog de volgende data meegeef: hartslag 167, vochtverlies 0,6 liter en eigen gewicht 95kg ( ja Jeanet en Ineke jullie horen gauw wie het totaalgewicht van wandelaar, kleding en rugzak zo dicht mogelijk benaderde). Zelf heb ik natuurlijk de berekening al gemaakt en ik kom uit op: verrekte steil!!

Kapot was ik en ik dacht: ja, als het de hele dag zo moet. En het goeie nieuws was: zo moet het want er kwamen nog twee klimmen die ze bij de ronde van Spanje van de Arbeidsinspectie zelfs niet eens mogen plannen. Schijnt het.

Maar wat is nu het leuke aan de Camino Inglese: het is er gewoon weer eens druk. Geen enkel vergelijk met het stuk van de del Norte van vorige week. Na een week van eenzame afsluiting kon ik wat reuring op de route goed hebben. Hele groepen lopen deze tocht. Tuurlijk, de hele Inglese (119) is maar een fractie van de del Norte (830) of de Frances (770) of de Via de la Plata(1000). Maar op een verjaardag kom je niet weg met: ‘zeg, weet je, ik heb net een fractie van de Camino Frances gelopen’.
Dat bekt niet.
Nee dan:’ ik de Camino Inglese gelopen’.
Helemaal, ja! Voel je ‘t verschil? De impact?

Ik zit een eind van de route af. Geen hotel langs de Camino in dit gebied alleen een herberg. Taxi gebeld en morgen word ik weer op de route gezet. Heel comfortabel. En nog wat, ik moet morgen zo’n 35k wegwerken. Thuis tijdens het plannen vast even afgeleid door de bel, de kat, de telefoon of weet ik het.
Daarom gaat de zware rugzak voor één keer met de transporteur naar mijn volgende hotel. Met het hoogstnoodzakelijke in een klein rugzakje loop ik morgen de één na laatste etappe. Beetje gênant maar niemand die me hier kent.

Wandelen in het najaar betekent minder lopers op de route. Slapen in hotels helpt ook niet echt om mensen te ontmoeten. Ik mis dat wel. Dat je eens een dagje samen met iemand wandelt. Dat je even voor één dag eeuwig vrienden bent. Geen verleden, geen toekomst, alleen vandaag.

Het zal dan toch niet zo zijn dat ik nog een keer een Camino moet lopen en dan weer ouderwets in herbergen en Hostals slaap?
Nou ja, dat ik daar zelf niet op kom.