Eindelijk Engels.

San Vincente de la Barquera - Puertas Vidiago, 32 km

Lopen maakt het tempo van leven trager. Je hebt meer tijd om te overpeinzen en na te denken. Als je je met de menselijke snelheid verplaatst, zie je meer, hoor je meer en voel je meer.
Tot zover de theorie.

Ik betrap me er regelmatig - maar te laat - op dat ik in een veel te hoog tempo een steile bult op stiefel. Maar ook een vlakke etappe neem ik met een noodgang. Alsof ik nog weet ik het wat moet, die dag. Na kortere of langere tijd hang ik amechtig over m’n wandelstok en roep tegen mezelf: doe eens rustig aan, ja!
Een paar keer dacht ik een paar fietsers te zien die verschrikt de voeten stil hielden.
Vast Nederlanders.

Ga dan ook niet zo snel, man. Ik hoef verder niks. Ik hoef alleen maar te lopen, te genieten en tevreden te zijn. Veel mensen zouden dol gelukkig worden als ze dat alleen maar hoefden. Zelfs nadenken hoeft niet.
Zet stil die hap, komt later wel weer. En anders maar niet.

Ik herken dat van m’n eerdere Camino’s. Die gejaagdheid in het begin. Alsof alles ginds gebeurt, ginds op je wacht. Alsof je zo snel mogelijk weer een dag wilt afvinken.
Das toch niet normaal?

Dat verandert. Langzaam aan wordt de tocht een soort twee zonder stuurman. Jij en je herinneringen - of zo je wilt je geweten - in het bootje. Je beweegt vooruit en maar kijkt naar achteren. Dat hoort ook een beetje bij m’n leeftijd. Achter is inmiddels meer te zien.
Relax man!

Vandaag de Atlantische Oceaan rechts en de Picos de Europa links. En daar blijven ze deze keer. In 2016 doorkruiste ik dit Spaanse hooggebergte. Ga je ooit een Camino lopen, begin dat niet met deze Primitivo. Of je moet het comfortabel vinden te wandelen met het snot voor je ogen.

Ik ben inmiddels over de helft van de in 2019 gespijbelde Camino del Norte-kilometers. In het echt zijn dat er 232 km. Met nog 5 kortere etappes dan tot nu toe, ben ik vrijdag in Gijon.

En over hotels en pensions mag je niet klagen. Wees blij met je bed-bad-brood regeling. Maar wat zou ik dat over die van gisteren graag doen. Holy moly.
Nu hotel Pugide dat wordt gerund door een jong echtpaar. Voordeel: ze zijn niet zo rigide met die mondkapjes en ze spreken prima Engels.
Hè, hè.