En nu?

Dag 11, Finisterre - Cabo Fisterra + 15 = 345 km en meer komt er niet bij.

Het kan gemakkelijk 35 jaar geleden zijn dat ik een aansteker heb gekocht. Ik rookte toen nog. Vandaag was de aansteker bedoeld om m'n Helly Hansen, gloedjenieuw aangeschaft, ceremonieel te offeren op de rotsen van Cabo Fisterra. Niet gedaan. Bijna het eerste wat ik las in de buurt van de vuurplaats was de tekst: make love not fire. Iets verderop: leave energy, not garbage. Ik sloot me aan bij de tegenkrachten van de aloude ceremoniën. Een statement. Precies.

't Is druk daarboven en niet alleen met Pelgrims en Caminostappers. Hele bussen bloemtjesjurken en windjacken zijn 's ochtends huize Avondrood uitgereden om een dagje uit door de strot geduwd te krijgen. Want er is daar helemaal niks. Nog geen glas water kun je er kopen. Alleen souvenirs. Wat voor ons een spirituele plek is vanwege de reis die eraan vooraf ging, is voor anderen gewoon een koude winderige uithoek. Maar ja, je kunt er weer over meepraten.

Heb vandaag mijn Compostella (Santiago - Finisterre) gehaald in de plaatselijke Albergue. Lange rij voor de balie maar heel gezellig. Morgen krijg ik er ook nog één voor het stuk van Porto naar Santiago.

Een Duits echtpaar dat ik in Pontevedra ontmoette, heeft er wel erg veel voor over om het documentje thuis aan de muur te kunnen hangen. Zij liep op twee krukken en hij zeulde twee rugzakken. Op geen van beiden was ik jaloers. Zij was al enkele etappes geleden onherstelbaar door haar enkel gegaan. Naar huis dus zou je zeggen. Maar dit echtpaar verplaatste zich sindsdien van slaapplaats naar slaapplaats met bus en trein, overnachtte in Albergues en probeerde bij iedereen de bevestiging te krijgen dat een Pelgrimspaspoort met alleen stempels van de Albergues in de 'etappeplaatsen' ook een Compostella oplevert.

Onderweg ontmoette ik ook John en Kievar. Engelsman en Ier. Kievar werkt als jurist in Allicante en John is professor aan de Universiteit van Birmingham. We deelden een slaapkamer,dronken wat en aten een keer samen. Kenden alledrie de gewoonte dat werkelijk de duurste Parador van Spanje, vlak naast de Cathedraal, dagelijks 3 x 10 maaltijden ( ontbijt, lunch, diner) aan Pelgrims serveert. Gratis. Je moet dan wel bij de keukeningang tijdig in de rij gaan staan. Dat zagen we ons niet doen. Hoewel we alledrie niet van onze armoei op vakantie gingen, zat het er ook niet in om royaal naar binnen te stappen en te zeggen: geef die menukaart eens hier, breng alvast even een fles champagne en neem d'r zelf ook één.

Wel spraken we af dat we in de buitenserre plaats zouden nemen en een kopje koffie zouden bestellen. Bouwien en ik deden dat na onze fietstocht ook en namen er zelfs nog een gebakje bij.
Helaas liepen onze wandelschema's uiteindelijk te ver uit elkaar. Ik was SdC al uit toen zij nog moesten arriveren moest ik Kievar per sms laten weten.

Ik heb vandaag nog een klein rondje gelopen. Zonder zware rugzak. Miste het ding toch wel. Ben uiteindelijk niet de route hoog door de bergen terug naar Finisterre gelopen. Zag verder geen stappers en alleen in onbekend en uitgestorven gebied ben je kwetsbaar. Je zult maar net door je enkel gaan of erger. Hulp is dan niet voor het grijpen. Niets meer forceren dus of risico's opzoeken, dacht ik. 345 km is een mooi afstand en dat vrijwel zonder mankementen. Tel je zegeningen.

En nu? Naar Porto en naar huis. Maandag nog even Arjan binnen gladiolen. Thuis de draad weer oppakken. Duurt echt even weet ik uit ervaring. Beetje klooien in de tuin, de post van links naar rechts over m'n bureau heen en weer schuiven. Kippenhok verplaatsen en nog zo wat. En weer dingen samen doen na zo'n periode van vrijwillige wederzijdse eenzaamheid. Ik ga de 4-daagse lopen en Bouwien brengt en haalt me, we gaan naar Denemarken fietsen en in september nog een weekje bergwandelen in onze wintersport bergen.
Das ook mooi hoor!