Voorwoord

Eigenlijk wist ik het vorig jaar al op de dag dat ik arriveerde bij de grote Cathedraal in Santiago de Compostella. En ik wist ook al welke Camino ik zou gaan lopen. Van Porto, via Santiago de Compostella naar Cap Fisterra. Omdat deze plaats het natuurlijke einde is van de Camino. En omdat ik het vorig jaar niet meer kon opbrengen na 800 km er nog 90 aan vast te plakken.

Cabo Fisterra is een spirituele, bijna heilige plaats. Jezus zou Jacobus hebben opgedragen naar het einde van de wereld (Finisterre) te reizen om van daaruit het geloof op het Iberisch schiereiland te verkondigen. Het is hem, zo vertelt het verhaal, nauwelijks gelukt.

Menige pelgrim verbrandt aan het einde van zijn lange tocht op deze spirituele rotspunt al zijn kleding en laat daarmee symbolisch al zijn zorgen en zonden achter zich. Dat ga ik niet doen. Met de zonden en zeker met de zorgen valt het wel mee en wie zegt mij dat dit het einde van mijn lange tocht(en) is?
Misschien was het alleen maar een tussenstop.

De wandeling is met een kleine 350 km nauwelijks de helft van die van 2014. Door het warme en af toe hete weer was hij nu en dan zwaar en inspannend. Minder druk dan de Francés maar voorzien van
prachtige natuurschoon en landschappen. En niet te vergeten de ontmoetingen.

Is het nu klaar met het lopen van Camino's? Zeg nooit, plechtig of niet, na het lopen van de Camino te rap dat je het echt niet weer doet en evenmin dat je er vast nog één gaat lopen.
Ik hou me voorlopig maar even aan die regel.