Wierook is, is vuur.

Pedrouzo - Santiago de Compostela 20 km

Wierook. Ineens wist ik het vanmorgen. Wierook. Zal wel door de vele geuren in het eucalyptus bos komen dat de associatie zich aan mij openbaarde. Elke keer als ik in BiTerra, waar ik twee nachten sliep, het restaurant binnenliep, rook ik een aangename maar ondefinieerbare geur. Het was voorbestemd.

De komende dagen echter geen wierook uit de Botafumeiro, (60 kg leeg, 100 kg vol) het grote wierookvat in de Cathedraal van Santiago. De kerk wordt van binnen opgeknapt en is gesloten voor publiek. We kunnen via een soort artiesteningang nog wel het borstbeeld van Jacobus bezoeken. Van buiten is het gebouw inmiddels weer als toen het in de 12e eeuw werd gebouwd. Ik heb hem nooit anders gezien dan zwart en nu is hij geel, bijna wit. Fascinerend.

Het is een spectaculair gezicht als het grote wierookvat door de kerk suist. Je hebt er vijf man voor nodig om het ding aan het slingeren te krijgen en te houden. Twee keer is het losgeschoten en de kerk uit gezeild. Daar had ik bij willen zijn. Onze lieve heer die ingrijpt: ‘Zeg, het is hier geen Efteling hoor!?’
Maar ze hadden vroeger ook veel wierook nodig om de stank van de pelgrims enigszins te kunnen verdragen.

Daarom ligt er een paar kilometer voor SdC ook een beek, de Lavacolla, waar pelgrims zich hoorden te wassen om schoon en enigszins welriekend aan het graf van de heilige Jacobus te verschijnen. Alsof híj naar Chanel 5 ruikt! De Franse monnik die dit meldde in de middeleeuwse routebeschrijving, de Codex Calixtinus, schijnt zich bij de vertaling uit het Galicisch vergist te hebben. Lavacolla in die taal betekent ‘vol keien’. Hij verstond - zoets ging toen niet per mail- Lava Coleo wat zoveel betekent als ‘de genetaliën wassen’. Monikkenwerk.

Ik ben er. Begin van de middag betrad ik de Praza Obradoiro, het grote plein voor de Cathedraal. Blijft ontroerend en indrukwekkend. Veel mensen huilen als ze daar eenmaal staan. Hebben een grote prestatie geleverd, vaak een heel verhaal achter zich aanslepend. Ik hoop voor ze dat de pelgrimage ze wat heeft geholpen. Met Amsterdamse Ab en Hennie hebben we gepast gedronken op onszelf. En omdat je een Camino ook niet op één been kunt lopen, enfin....je snapt het. Morgen in de rij voor m’n oorkonde. Heb er al vijf. Hebberd! Vrijdag reis ik per bus naar Porto. Slaap daar een nachtje en vlieg zaterdag rechtstreeks naar Amsterdam. Ging van hieruit niet deze week.

Ik blijf het een groot geschenk vinden dat ik dit kan doen. Een geschenk van Bouwien, van m’n lichaam en van m’n geest en van, ja......van wie eigenlijk nog meer? Wie of wat geeft me de kracht of drijft me ertoe steeds maar weer zo’n avontuur aan te gaan. Ik krijg het antwoord niet bij mekaar gedacht. Misschien moet ik voor het zoeken naar het antwoord op die vraag wel m’n vijfde Camino lopen.