Weren, kleren, smeren……

Vigo - Pontevedra, 27 ( 8)

‘U heeft zonneschade’, zei de dermatoloog. Hij had verder geen onderzoek nodig. De diagnose was na één blik gesteld. Ik kwam bij hem voor een vlek op een plek in m’n nek. ‘Twee keer daags die nekplekken ruim insmeren dan wordt het minder maar het gaat nooit meer over’. Ouderdom. Na het weg diepvriezen van wat ongerief op m’n wang stak hij van de zonneschade-wal.’U heeft er ruim zeventig jaar over gedaan om die huidschade te ontwikkelen. Dat gebeurt bij sommige mensen. Als u er niks aan doet, ontwikkelt u huidkanker in het gezicht’. Hij liet wat foto’s zien en de meeste mensen waren er niet op voorruit gegaan.

Ik kreeg twee smeersels.’Deze moet u twee keer daags zes weken gebruiken op de plekken die ik heb aangegeven op de tekening. Dat kan pijnlijk zijn want het doodt de zieke huidcellen en neemt ook nog wat gezonde mee. Daarna gaat de herstelzalf erop. Na de eerste zalf zal uw gezicht er nogal aangetast uitzien. Dat gaat na een paar weken meestal weg’ .Meestal? Nou, lekker dan. Ik vertelde hem dat ik veel Camino’s blootshoofds liep. ‘Dan kan het daarvan zijn’ dermatologiseerde hij.

‘En wat is uw advies voor de komende Camino’, vroeg ik naar de bekende weg.

’Hoed je voor de zon’, zei hij. En zo komt het dat ik hier alle dagen met een petje op loop met een nekslaber. Gloeiend heet maar alles voor de gezondheid.

Nog beter is volgens de folder: weren, kleren, smeren. Maar ik zie mezelf echt niet in de schaduw lopen met al m’n kleren aan die vol gesmeerd zijn met zonnebrandcrème.

Het stond er echt in mijn planning; vandaag van Vigo naar Pontevedra, een afstand van 35 km. Tien jaar geleden lukten dergelijke stukken met volle bepakking nog wel maar nu never nooit meer. Zelfs niet met een lichtgewicht rugzakje. Eerst maar eens gaan stappen en een plan B bedenken. Direct buiten Vigo ging de weg steil, nee maar dan ook heel steil omhoog om op zo’ n 150 tot 170 meter hoogte te blijven dobberen. Vanaf dat bijna 13 km lange pad naar Redondela heb je het mooiste uitzicht van de wereld op ‘de baai’ van Vigo waar overheen een gigantisch brug. Het was de klim meer dan waard.

Lunch in Redondela op het pleintje waar ik 9 jaar geleden ‘s avonds at en voor een paar dagen eeuwig vriendschap sloot met een paar Engelsen. Een vrouwtjes local bestelde allerlei lekkernijen, de ober bezorgde het geheel terwijl de dame afwezig was omdat ze had besloten eerst nog even naar het toilet te gaan. En dan begint het duiven-en mussenbal. Als een zwerm sprinkhanen doken ze op de volle tafel en gingen er met hele stukken Spaanse omelet, stokbrood en cake vandoor. Luid krijsend, probeerden andere vrouwen de beesten weg te jagen wat maar moeilijk lukte. Duiven en mussen werken goed samen in het afleiden van mensen.

Bij mijn tafeltje kwamen de beesten niet want ik had ondertussen m’n schoenen uit gedaan. Daar hadden ze twee tafeltjes verderop ook nog gemak van. Inmiddels was mijn plan B klaar: ik liet me 8 km de route op taxiën en pikte daar de 12 km lange draad naar Pontevedra weer op. En 27 km was, bij nader inzien, ook nog best pittig.

En wat kun je je dan verheugen om vlak bij je hotel een koel biertje te nemen met een schaaltje olijven. Meer is niet nodig,