Waar was ik gebleven….

Na de overtocht is het zo’n vier km naar A Guarda. Een aardige plaats die er nu nog slaperig bijligt. Tot aan het plaatsje waren de Camino route wijzers - gele pijlen op blauwe ondergrond- talrijk aanwezig. En dan ineens niks. Het boekje werkt ook niet echt mee. Bloemrijke beschrijving van het centrale plein, juichen over de nering, jaarlijkse feesten maar…… geen route. Een klupje zondagochtend haven-hangouderen brengt uitkomst. En nu maar hopen dat de Cantina - na 6.5 km - open is. Al was het maar voor de gezelligheid. Maar ik stel me in op 12 km pad in één richting en verder niks. Na een uurtje een verse gele pijl op een steen. Huh? Je kan maar twee kanten op. Terug waar je net vandaan komt en verder, waar je naar toe moet. Dat is het. Geen links, geen rechts. Maar wel een pijl.Geinig.

Ik stel me dat gesprek van de Coördinator Gele pijlen - de CGP- met zijn ondergeschikte dan voor: “Juan, ga jij vandaag eens de gele pijlen opfrissen. Het is weer het derde kwartaal. Begin maar op die route van 12 kilometer”

‘Maar señor, die pijlen zijn nog goed zichtbaar en bovendien hebben ze geen nut. Want zoals die meneer net schreef: je kan maar twee kanten op…..enz’

Nou mag je tegen de CGP veel zeggen - dat’ie een slechte chauffeur is, dat’ie z’n vrouw bedriegt, dat’ie geld van de firma jat- mag allemaal, maar zeg niet dat gele pijlen geen nut hebben. Dan sla je de bodem onder z’n bestaan uit.

En dus gaat Juan. Met een blik gele verf, een kwast, in z’n schilders overall en een grote draagbare radio. Schilders hebben altijd een radio bij zich.

En op de plek waar ik nou wel graag een vette pijl had gezien, ontbrak die. Want na een uurtje of anderhalf doemde er toch een T-splitsing op. Maar ja, geen pijl naar rechts dus door. Fout. Echt fout. Na een kwartier wordt het stil op de route en verandert het pad in een rotsblokken hel. TERUG!

En ja hoor, al van verre zie je op een muurtje een gele pijl op een blauw bordje. Op de heenweg had je dus eerst even een paar meter de hoek om moeten slaan om te zien dat je de hoek om had moeten slaan. Spaanse logica.

Maar mij krijgen ze niet chagrijnig. Rug recht, jak strak en omhoog. En wat denk je, bovenaan gekomen loop je over een provinciale weg zo de Cantina tegemoet. Spaanse omelet, ice tea, koffie en een appje naar Bouwien. Mijn dag kan niet meer stuk. Op naar Oia.

En vandaag een keuze menu: langs de provinciale weg en de Atlantische Oceaan een vlakke route of een short cut door de bergen. Ik koos voor de laatste optie. Dankzij mijn gewichtsverlies kan ik weer bergen ‘verzetten’. Wel eerst even naar 177 meter buffelen maar dan heb je een weergaloos uitzicht op de Oceaan en je eindstation voor die dag. Galicië op z’n mooist.