De oversteek

Caminha - Oia 23k

Eigenlijk begreep ik niet zo goed waarom de hotelhouder wilde weten hoe laat ik uit het hotel wilde vertrekken de volgende dag. Ik had hem wel net aangegeven dat het ontbijt om 08.00 uur door kon komen, wat mij betreft. ‘Half negen’, zei ik op de gok. Maakt het uit. De route loopt voor de deur langs en kon ik gemakkelijk oppikken.

Zo rond die tijd zette in mijn gelabelde zware rugzak in de hal, sjorde de ‘hoera rugzak’ op z’n plek en sloeg de deur uit rechtsaf. De route vervolgend die ik de dag ervoor voor een noodzakelijke en welverdiende nachtrust even had onderbroken. Buiten twee wachtende dames, Australiërs bleek later. Ik begroette ze en zette de pas er in. Zowel de dames als de hotelhouder die ook was aangeschoven, riepen me terug. Uit de toelichting daarop werd mij duidelijk dat de route die ik wilde gaan naar de grote ferry leidde maar Caminostappers hadden hun eigen oversteek. Daartoe kwam er een taxi voor om half negen -aha!- die ons naar de opstap plek bracht.

Australische nr.1 en ik wurmden ons achterin het kleine autootje. Ik beduidde Australische nr.2 dat ze voorin kon gaan zitten. Die begaf zich daarom gedecideerd naar de bestuurdersportier en trof voorbereidingen om in te stappen. De taxichauffeur vroeg of ze echt van plan was zelf te gaan rijden. Huh? Haar vergissing was goed voor de-lach-van-de-dag. Nou hielp het ook niet dat de auto links van de weg stond in de rijrichting. Een veel voorkomend beeld in Australië met haar links rijdend verkeer.

De overtocht ging in een uit de kluiten gewassen sloep die met een noodgang de Rio Minho kruiste. Tien passagiers konden er mee maar we waren de enige op dat moment.

Spanje aan de overkant lag er nog wat verlaten bij. Zondagmorgen hè. Ik vond een soort konditorei die al enige klandizie had. Nu al koffie met een puddingbroodje zo vroeg zat hem in het feit dat, volgens het boekje, er op de volgende 12 kilometer geen nering was te verwachten. Alleen ‘s zomers was er een soort Cantina open. Hope for the best, prepare for the worst. Ik had, met toestemming, wat fruit in de rugzak gemikt en gezorgd voor een volle waterfles. Het was niet bovenmatig warm.

wordt vervolgd