Breaking News: akkoord op hoofdlijnen bereikt.

Viana do Castelo - Caminha 27k.

Ze meldden het heuglijke nieuws gezamenlijk bij het ontbijt.

In de aanloop naar deze Camino had de rug sowieso al z’n bedenkingen. Voelde zich niet goed genoeg voor deze wekenlange opgelegde samenwerking. De heupen daarentegen zagen het wel zitten. Hööp doet leven, vonden ze. De knieën, weinig kritisch, knikten alleen maar tijdens de discussie. Al deze onderdelen en ik besloten dus toch te gaan.

Geen spijt van maar wel even het koppie erbij houden.

Na drie dagen wandelen, bergop en vooral bergaf, verschoof de positie van de heupen. Het gewicht van de rugzak, die ze geheel buiten deze discussie hielden, werd ook hen af en toe teveel. De balans tussen leuk en lijp was verstoord. Er moest naar een compromis worden gestreefd. En die was er nu. Aan mij de opdracht die verder uit te werken en te zorgen voor een passend resultaat: een ongestoord verloop van deze Camino op de resterende etappes.

De oplossing werd: de zware rugzak wordt van hotel naar hotel vervoerd en in het kleine rugzakje op de rug gaan alleen de essentiële en waardevolle spullen. Wat een genot!!

Vandaag voor het eerst licht gelopen. En toen kwam ook de herinnering aan de laatste Camino in 2021 waarin ik mij voornam ( en opschreef) nog wel weer een keer te gaan maar dan zonder de zwaarte van de rugbagage. Vreemd dat ik dat bij het voorbereiden van deze trip vergat. Ik vergeet anders nooit iets.

Het was weer een wandeling uit het boekje. Bedekte zon, rugwind en eigenlijk alleen maar vlak. Te optimistisch dacht ik dan ook dat ik na de laatste duinpassage mijn dorp al zag liggen ‘Ben er’,appte ik Bouwien. Die vond dat ik ineens wel heel erg snel ging. En gelijk had ze. Bij het intikken van het adres van mijn hotel gaf de routeplanner aan dat het nog 8.3 km was met een klimmetje erin en dat ik er het beste vanuit kon gaan dat ik daarvoor nog 2 uur en 20 minuten nodig had. Zo’n ding weet op den duur ook alles van je. Griezelig hoor.

Bij aankomst in het hotel geen bagage en geen woord Engels sprekend personeelslid. Met Koekel trensleet kreeg ik ze zover dat ze mijn vorige hotel belden en een oplossing veroorzaakten. Daar had de dag ervoor de uitbater van het spul het zo druk met de receptie van het hotel en het via een tussendeurtje, drukke souvenierwinkeltje, dat hij verzuimde mij het administratieve vervoersproces uit te leggen. Maar het kwam goed, riep hij toen ik meldde dat de rugzak moest worden vervoerd. Afscheper. Uiteindelijk werd een taxi ingeschakeld en bereikte de rugzak mij tegen extra betaling van € 15.- Kan ik hebben hoor, net aow vakantiegeld ontvangen.

Straks steek ik met een voetgangerspontje de Rio Minho over en ben dan in Spanje en in de Nederlandse tijd ( plus1). Mijn herinneringen aan de noordelijke kust van Portugal raak ik nooit meer kwijt. Wat een fantastische streek die het verdient nog eens te bezoeken. Al was het alleen maar voor de hier geproduceerde heerlijke Vino Verde. Onder die groep heb ik inmiddels veel vrienden (soldaat) gemaakt.