‘Ik geloof niet in toeval’ riep ze

’Kijk es wat ik vind’, zei ze. Ze liet me het kiezelsteentje zien dat precies de vorm had van een hartje. Alsof het zo was geslepen. Bijna perfect. Ik kan er een paar honderdduizend naast zitten, maar er lagen miljoenen stenen. Door de oceaan geslepen tot presse papiers.

’Dat is geen toeval’ zei ik. Ze geloofde niet in toeval en ik ook niet. De Camino heeft toeval niet nodig, alles heeft een betekenis. Samen met haar vriendin liepen de beide Haarlemsen hun eerste Camino. Op een wandeltocht in India kregen ze de ingeving een Camino te gaan lopen. Toeval?

Ik had zoiets twee dagen eerder ervaren. Bij het verlaten van mijn hotel droeg ik links m’n waterflesje en rechts m’n stok. Geen goed idee. De stok draag je min of meer bewegelijk en het flesje statisch. Gevolg: ‘ s avonds pijnlijke kramp. Wist ik natuurlijk wel maar ja, toch doen hè. Flesje toch maar in de rugzak dus. Ding neergezet, documenten- geldtasje even op richeltje gelegd, stok tegen een muurtje, rugzak af en hergroeperen. In bijna omgekeerde volgorde alles weer terug op z’n plek.

En door.

En na een paar honderd meter breekt je zonder aanleiding ineens heftig het zweet uit. Je intuïtie weet natuurlijk wel waarom maar jij nog niet. En dan daalt het besef in: M’N TASJE!!!

In rap tempo terug. Inmiddels moeten er enkelen mijn tasje op het ooghoge richeltje zijn gepasseerd. Je fantasie slaat slaat op hol: ‘hé, een tasje, kijk nou een paspoort..en wat is dit, geld?…ach ook nog IPhone?….. Ik heb ook altijd geluk’.

Hij ligt er nog. Onaangeroerd. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan dat ik zo stom ben geweest maar je gaat je niet ‘s morgenvroeg in een vreemde stad voor je kop staan te slaan. Goeie kans dat je wordt opgepakt wegens vergaande verwardheid.

Maar waar komt die ingeving vandaan die mijn voettocht redt. Toeval?

Het begon vanochtend weer met boulevard- en vlonderlopen. Een uurtje, toen was de pret over. Aanslag-op-je-enkels-paden, het zandstrand en een kiezelplateau. Pittig en onnodig. De originele Camino liep een stuk landinwaarts bijna parallel. Daar moet ik dus zien te komen met hulp van m’n routegidsje en een local. Ik wijs in mijn boekje aan waar ik denk dat ik ben en glij met m’n vinger over het papier naar een dorpje aan de goeie route en kijk vervolgens vragend. De local heeft niet veel tekst nodig om te bevestigen dat ik het goed heb. Twee woorden maar:’si, si’

Ik kwam terecht op de originele Camino. Fraaie dorpjes, altijd langs kerken, klimmen en dalen dat het een lust ( huh…?) is. De techniek heb ik nog wel maar de conditie en balans om die feilloos toe te passen zijn inmiddels ook hun eigen weg gegaan. Ik merk dat ik, mede door vermoeidheid, slecht balans kan houden bij het dalen op bos- en andere onregelmatige paden. Vooral als ze echt steil zijn. En dat zijn nou net wel de plekken waar een beetje stabiliteit goed van pas zou komen. Om toch heelhuids en ongeschonden beneden te komen - vandaag hadden we drie van die stukken - verspeel ik veel krachten.

Hoewel de laatste vijf kilometer naar Viana do Castelo louter over de weg gaat, besluit ik in het laatste dorpje een biertje te pakken en de sluiproute te nemen. Het barmeisje brengt mij een vers getapte plaatselijke Cerveza en de mededeling dat de taxi er over tien minuten is. ‘Niet eerder hoor, eerst even genieten van m’n biertje, het terrasstoeltje en het besluit’.

En zo gaat het.