Dilicious, really!

Vilanova de Lourenza - Abadin 25 km

Ik slaap voor het eerst deze Camino in een Albergue. Het is tenminste mijn absolute voornemen om te slapen. De vooruitzichten zijn veelbelovend. Op de route tussen Ribadeo en daar waar we ons bij de Camino Frances voegen, zijn weinig tot geen hotels. Tijdens de vorige Camino’s, vooral de Frances, sliep ik vrijwel altijd in herbergen. De grootste slaapzaal waar ik ooit sliep, was 120 bedden. Nu deel ik een 4 bedden-kamer met één mede slaper.

Je ontmoet op deze manier wel meer mensen. Onderweg kom je niet zo aan praten toe behalve bij de koffiestops. In de huiskamer van een herberg heb je net even meer tijd. Leuk, maar ik kan ook best een tijdje zonder. Vandaar de hotels deze keer. Flexibel, hè.

Vanavond at ik bij Katherine en John, Denver Colorado, verwoede wereld wandelaars. Huurden vandaag het appartement van de herberg en kookten zelf. Teveel, dat wisten ze van te voren. Vandaar. Zij vegetarisch, hij gelukkig niet. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.

Joop is mijn kamergenoot. Architect in ruste uit de kop van Overijssel. Bouwde daar mooie dingen. Een paar ken ik zelfs. Maakte de crisis mee en moest z’n bureau van 14 man afbouwen tot 2: hij en zijn zoon die inmiddels de tent runt. Andere zoon woont in Madrid en na de Camino trekt pa 2 weekjes bij ze in. Ook ‘toevallig’ dat de kinderen hier in Spanje dan vakantie hebben.

Met Duits setje, Jürgen en Frau, uit Regensburg vormde ik gisteren in Lourenzá een tafeltje. Kenden natuurlijk de Strudelfahrten op de Donau. Bouwien en ik ondernamen die ook eens op onze Limes fietstocht naar Passau. Strudels vormen zich stroomafwaarts achter de pilaren van bruggen en ook achter de schroef van schepen. Later zijn ze er appelgebak van gaan maken. Het verhaal achter Moorkoppen komt later.

Van de Ier, nog zonder naam, uit Dublin kreeg ik in vetvrij papier een soort slordig gevouwen pizza met Tonijn ertussen. Had hij over. Gekocht in een lekkernijen winkeltje. Wilde alleen een punt maar kreeg dat niet uitgelegd aan de verkoopster die het hele ding dubbelklapte en aan hem meedeed. Voor een habbekrats.
Heeft de hele dag in mijn rugzak gezeten en heeft nu de vorm en structuur van: niet kijken, gewoon in je hoofd stoppen. Die beurt laat ik aan mij voorbijgaan. Tegen Ian, want zo zal hij best heten, ga ik liegen. Dat kan niet anders.

The pizza? Delicious, really.